روش های بازنگری فاصله کالیبراسیون ها

برای بهینه کردن تعادل بین خطرات و هزینه ها باید امکان تنظیم مجدد فاصله کالیبراسیون وجود داشته باشد ممکن است فاصله هایی که در ابتدا انتخاب شده اند به دلایلی نتایج بهینه مطلوبی را ارائه نکنند.

برخی از این دلایل عبارتند از:

• ممکن است دستگاه ها کمتر از حد انتظار پایدار باشند

• استفاده کمتر یا بیشتر از میزان پیش بینی شده

• ممکن است کالیبراسیون محدود برای دستگاه های معینی به جای کالیبراسیون کامل آنها کافی باشد

• رانشی (Drift) که با کالیبراسیون مجدد دستگاه مشخص می شود، ممکن است نشان دهد که فاصله کالیبراسیون طولانی تر بدون افزایش خطر امکان پذیر است و غیره

بینش مهندسی و سیستمی که فاصله کالیبراسیون ها را بدون بازنگری معین می کند به اندازه کافی قابل اعتماد نیست، در نتیجه بازنگری امری ضروری است. برخی از روش های بازنگری فاصله کالیبراسیون ها عبارتند از:

روش ۱:

تنظیم خودکار یا پلکانی (مدت تقویمی) :

هر وقت دستگاهی کالیبره می شود فاصله کالیبراسیون بعدی در صورتی که دستگاه برای مثال درمحدوده ۸۰% ماکزیمم خطای مجاز موردنیاز برای اندازه گیری باشد، افزایش می یابد و درصورتیکه خارج از محدده ماکزیمم خطای مجاز باشد، کاهش می یابد. اگر بر اساس مدارک، اسناد و سوابق نگهداری شده مشکل یا مسئله ای در گروهی از تجهیزات، مکرر مشاهده شد نیاز به تغییرات فنی یا اقدامات پیشگیرانه امری طبیعی است.

روش ۲:

نمودار کنترلی (مدت تقویمی) :

نمودارهای کنترلی یکی از مهمترین ابزارهای کنترل کیفیت آماری (SQC) است و در نشریه ها و مقالات تخصصی به خوبی توضیح داده شده است. دراین روش نقاط کالیبراسیون مهم انتخاب و نتایج برحسب زمان رسم می شود. از این نمودارها، پراکندگی نتابج و رانش محاسبه می شود. رانش، رانش متوسط در طول یک فاصله کالیبراسیون یا در چندین فاصله کالیبراسیون است. از رانش در چندین فاصله کالیبراسیون برای دستگاه های خیلی پایدار استفاده می شود. از این نمودارها ممکن است فاصله بهینه محاسبه شود.

روش ۳:

مدت استفاده (IN-USE TIME):

این روش با اعمال تغییر در روش های قبلی به دست می آید. اساس روش ثابت می ماند، اما فاصله کالیبراسیون برحسب ساعت های استفاده بیان می شود نه ماه. دستگاه به نشان دهنده ای مجهز می شود که با نشان دادن عددی مشخص فرا رسیدن زمان کالیبراسیون بعدی را اعلام می کند.
این قبیل دستگاه ها عبارتند از:
ترموکوپل های استفاده شده در دماهای خیلی بالا
ترازوهای فشار گازی
سنجه ها طول (این دستگاه ها در معرض فرسودگی و فرسایش مکانیکی قرار دارند)

روش ۴:

آزمایش کمک کننده یا آزمون جعبه سیاه (Testing in service checking or black box):

این روش با اعمال تغییراتی در روش های ۱ و ۲ بدست می آید و مخصوصا برای تجهیزات پیچیده مناسب است. با ادوات و وسایل قابل حمل، پارامترهای حیاتی، بارها (روزی یک مرتبه یا بیشتر وقت ها دوبار) آزمایش می شود یا ترجیحا با جعبه سیاه ساخته شده برای آزمایش پارامترهای انتخابی. اگر آزمایش با جعبه سیاه مشخص شود که دستگاه خارج از محدوده ماکزیمم خطای مجاز است، دستگاه برای کالیبراسیون کامل به آزمایشگاه مربوطه ارسال می شود. دستگاه های مناسب برای این روش عبارتند از:

• چگالی سنج ها (رزونانسی)

• دماسنج های مقاومتی (در ترکیب با روش های مدت تقویمی)

• دوزمترها (شامل منبع)

• اندازه گیرهای شدت صوت (شامل منبع)

روش ۵:

سایر رویکردهای آماری:

بر اساس تحلیل آماری یک دستگاه منحصر به فرد یا نوع دستگاه نیز می توان روش هایی را ایجاد کرد. این روش ها مخصوصا هنگام استفاده با ابزارهای نرم افزاری مناسب بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد. وقتی گروهی از تجهیزات مشابه، کالیبره می شوند می توان به کمک روش های آماری فاصله کالیبراسیون را بازنگری کرد.